Ηέλτιος Net

Αγαπητοί φίλοι,
Με την εξαγγελία για τη δημιουργία ενός Κινήματος Ανεξάρτητων Πολιτών δεν αποσκοπώ στον σχηματισμό ενός κόμματος ούτε ενός οργανωμένου λαϊκού κινήματος με οργανώσεις, μέλη και ηγεσία.
Το μοναδικό μου κίνητρο είναι να βοηθήσω να δημιουργηθεί ένα κίνημα και μια ζύμωση ιδεών, ανεξάρτητα και μακριά από το υπάρχον πολιτικό-κομματικό κατεστημένο, με επίκεντρο τον ανεξάρτητο πολίτη, που αισθάνεται την ανάγκη να αντιδράσει στο σημερινό αδιέξοδο και να συμβάλει με τις όποιες δυνάμεις του στην έξοδο της πατρίδας μας από τη βαθειά κρίση στην οποία μάς οδήγησε η διεθνής κρίση του καπιταλισμού και οι εξαρτημένοι από διεθνή κέντρα εξέχοντες πολιτικοί και οικονομικοί κύκλοι μαζί με το σύνολο του πολιτικού κόσμου, που συμμετείχε ενεργητικά ή παθητικά στον κατήφορο της δημόσιας ζωής από το 1974 έως σήμερα.
Μίκης Θεοδωράκης (1-12-2010)
Share |

Τετάρτη 15 Μαΐου 2013

Γ. Κοντογιώργης

Κώστας Τσιαντής


Πολιτική θεωρία και πολιτική

Πολλά μας διαφοροποιούν  ως κοινωνικά άτομα-εισόδημα, εργασία, ενδιαφέροντα, μορφωτικές ευκαιρίες, φιλοδοξίες, στάσεις ζωής. Ωστόσο είμαστε  ίσοι ως  πολίτες στην ευθύνη συμμετοχής στα κοινά.  Γι’ αυτό, από αιώνες τώρα, αναγνωρίζουμε ως βασική πολιτική λειτουργία το διάλογο, τη δημόσια  ανταλλαγή τεκμηριωμένων απόψεων για την επεξεργασία των ζητημάτων που μας αφορούν ως κοινωνικά και πολιτικά όντα.
      Πάνω σε ποια βάση διαμορφώνουμε τις απόψεις μας για την πολιτική; Πάνω στη βάση της ιδιοσυγκρασίας μας και των προσωπικών εμπειριών, γνώσεων, σχέσεων, ιδεολογικών αντιλήψεων, κοσμοαντιλήψεων  και προσδοκιών που αφορούν τη δημόσια σφαίρα και τη σφαίρα της ιδιωτικής μας ζωής. Πάνω στη βάση όσων μας είναι φανερά και όσων προσπαθούμε να φέρουμε στο φως, να βγάλουμε στην επιφάνεια απ’ τον πυθμένα.
  Και πού οφείλεται η διαφοροποίηση που μας κρατά πολιτικά κατακερματισμένους  με τρόπο που να μην μπορούμε ν’ αγωνιστούμε για κάτι κοινό 
     Όχι απλά τα ταξικά συμφέροντα, αλλά όσο μπορώ να δω :  i) ο εκφυλισμός δια μέσου των αιώνων της έννοιας της δημοκρατίας, της οποίας την πλασματική μορφή σήμερα θεωρούμε ως δεδομένη και αυτονόητη, και ii) η συναφής προς το γεγονός αυτό  δυσκολία να συλλάβουμε τη λειτουργική σχέση πολιτικής θεωρίας (ιδεολογίας) και πολιτικής. Και εννοώ με τον όρο πολιτική τη δημόσια πολιτική διαβούλευση και το πολιτικό ενέργημα που απορρέει από έναν πολιτικό σχεδιασμό (που εκφράζει την  κοινωνία και τις ανάγκες της) στην εμπλοκή του με τη ζωντανή ιστορική πραγματικότητα: οικονομική, στρατιωτική, γεωπολιτική, ιδεολογική, πολιτική, πολιτισμική –εντός της οποίας έρχονται σε αντιπαράθεση διαφορετικές στρατηγικές επιδιώξεις και συμφέροντα.
   Η παραμόρφωση της δημοκρατίας,  η  αντιπροσωπευτική δημοκρατία (η δι’ αντιπροσώπων «έκφραση» της  λαϊκής βούλησης), έχει επιτρέψει την άλωση  του πολιτικού  χώρου  (το δήμο  των πολιτών)  από  αλλότριες δυνάμεις:  από τις διεθνείς ελίτ των συμφερόντων, εξοστρακίζοντας τον πολίτη από τον «δήμο» και μετατρέποντάς τον σε ιδιώτη. Συνέπεια του γεγονότος αυτού   είναι ο πολιτικός μας αποπροσανατολισμός και κατακερματισμός (μέσα από τη συστημική πολιτική διαμάχη), αλλά και  η  καλόβουλη συμμετοχή μας  σ’ ένα παιχνίδι ήδη στημένο στο οποίο συμμετέχουμε: i) με την  καλλιεργημένη αδυναμία μας να συμπορευτούμε στην υπηρέτηση ενός υψηλού κοινού στόχου και ii) με αποσπασματικές διεκδικήσεις/ απεργίες που ενεργοποιούν σήμερα τον κοινωνικό αυτοματισμό (τον αποπροσανατολισμό από τα  κεντρικό πολιτικό διακύβευμα και τη στροφή ομάδων πολιτών εναντίον άλλων) και  τις βαλβίδες εκτόνωσης  που διαθέτει το σύστημα.
      Αλλά αν θέλουμε την αλλαγή του συστήματος και την αναγέννηση της Ελλάδας μόνο μια καθολική απεργία διαρκείας  μέχρι την επανεγκαθίδρυση της πραγματικής δημοκρατίας είναι ρεαλιστική. Ίσως να κάνω λάθος, αλλά χρειάζεται  να σηκώσουμε το πέπλο πάνω σε  πράγματα που τα θεωρούμε αυτονόητα και να κατανοήσουμε, μεταξύ άλλων, πως η πολιτική είναι η «συνέχεια του πολέμου με άλλα μέσα»[1].




[1]Θέση του Λένιν, δες Παναγιώτη Κονδύλη, Θεωρία του πολέμου, Θεμέλιο, Αθήνα, 1998, σ.301

ΕΛΛΑΣ, ΕΛΛΗΝΩΝ, ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΜΕΝΩΝ!