Ηέλτιος Net

Αγαπητοί φίλοι,
Με την εξαγγελία για τη δημιουργία ενός Κινήματος Ανεξάρτητων Πολιτών δεν αποσκοπώ στον σχηματισμό ενός κόμματος ούτε ενός οργανωμένου λαϊκού κινήματος με οργανώσεις, μέλη και ηγεσία.
Το μοναδικό μου κίνητρο είναι να βοηθήσω να δημιουργηθεί ένα κίνημα και μια ζύμωση ιδεών, ανεξάρτητα και μακριά από το υπάρχον πολιτικό-κομματικό κατεστημένο, με επίκεντρο τον ανεξάρτητο πολίτη, που αισθάνεται την ανάγκη να αντιδράσει στο σημερινό αδιέξοδο και να συμβάλει με τις όποιες δυνάμεις του στην έξοδο της πατρίδας μας από τη βαθειά κρίση στην οποία μάς οδήγησε η διεθνής κρίση του καπιταλισμού και οι εξαρτημένοι από διεθνή κέντρα εξέχοντες πολιτικοί και οικονομικοί κύκλοι μαζί με το σύνολο του πολιτικού κόσμου, που συμμετείχε ενεργητικά ή παθητικά στον κατήφορο της δημόσιας ζωής από το 1974 έως σήμερα.
Μίκης Θεοδωράκης (1-12-2010)
Share |

Δευτέρα 23 Δεκεμβρίου 2013

Κώστας Ζουράρις

''...μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνει... Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει...'' (απόσπασμα από τον φιλιππικό του)
ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ  ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ

Ελάτε λοιπόν
όλοι μαζί
να φυσήξουμε αυτό
το μικρό καρβουνάκι στη
χόβολη της ελπίδας
τώρα που η λάμπα μας
έσβησε
που νυστάζει η σκοπιά
και το στρατόπεδο φόρεσε
την κουρελιασμένη χλαίνη
της ομίχλης.

ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ
(Παραμονή Χριστουγέννων, 1950).

Σάββατο 21 Δεκεμβρίου 2013

Π. Νεάρχου- Μετεξέλιξη της Κρίσης σε ΕΘΝΙΚΗ.


''Ο Γερμανός φιλόσοφος Χέγκελ παρετήρησε εύστοχα ότι στα γεγονότα έρχεται μια στιγμή που η ποσότητα γίνεται ποιότητα. Αλλάζει δηλαδή χαρακτήρα. Αυτό συμβαίνει ουσιαστικά με την Ελληνική κρίση. Άρχισε, τέσσερα χρόνια πριν, ως οικονομική κρίση. Με την έκτασή της όμως, τις συνέπειές της και τους ανομολόγητους στόχους που επιδιώκονται και προάγονται μέσα από την πολιτική των Μνημονίων, μετεξελίσσεται σε εθνική κρίση γεωπολιτικών διαστάσεων. Η εθνική κρίση εκδηλώνεται ήδη με τρεις κύριες μορφές:
α. το αδιέξοδο στον οικονομικό προσανατολισμό, που δημιουργεί συνθήκες αποσταθεροποιήσεως της χώρας·
β. το πρόβλημα εθνικής ασφάλειας, που επιδεινώνεται από το συνεχώς μεγεθυνόμενο χάσμα στην ισορροπία δυνάμεων μεταξύ της Ελλάδος και του κύριου γεωπολιτικού της ανταγωνιστή, της Τουρκίας·
γ. την επικίνδυνη προϊούσα διάσπαση της εθνικής συνοχής της χώρας, που ήταν πάντοτε γι’ αυτήν αναμφισβήτητο στρατηγικό πλεονέκτημα.
 Ξένοι προδιαγράφουν ένα θλιβερό και ανάξιο μέλλον για την Ελλάδα – Μπορεί η Ελλάδα να το δεχθεί;.
Αναλυτικότερα, το αδιέξοδο στον οικονομικό προσανατολισμό προσδιορίζεται από τα μέχρι τώρα αποτελέσματα της εφαρμοζόμενης πολιτικής και τις προδιαγραφόμενες προοπτικές. Η εφαρμοζόμενη πολιτική δεν έχει αναπτυξιακούς στόχους. Η ανάπτυξη παραπέμπεται στο μέλλον. Θα προέλθει, υποτίθεται, από τον αυτοματισμό της παγκοσμιοποιημένης αγοράς, στην οποία εντάσσεται και η Ελλάδα με «μεταρρυθμίσεις» ακραίου νεοφιλελευθερισμού.
Η προτασσόμενη δημοσιονομική εξυγίανση, υπό συνθήκες βαθιάς και παρατεταμένης υφέσεως, επιδιώκεται με τη γνωστή εσωτερική υποτίμηση, εφόσον η συμμετοχή της Ελλάδος στην Ευρωζώνη αποκλείει την προσφυγή σε οποιουδήποτε είδους εθνική νομισματική υποτίμηση ή διολίσθηση.
Αξιολογώντας τ’ αποτελέσματα της πολιτικής αυτής, διαπιστώνει κανείς μια βίαιη υποβάθμιση του επιπέδου ζωής. Η τελευταία δεν υπολαμβάνεται ως αναγκαίο προσωρινό μέτρο, αλλά ως δομικό στοιχείο μιας υποβαθμισμένης δημοσιονομικής ισορροπίας. Οι Κέρβεροι των Βρυξελλών θα επαγρυπνούν και θα ελέγχουν την ισορροπία αυτή ώστε η Ελλάδα ή κάθε άλλη χώρα να μην δημιουργεί πρόβλημα στην Ευρωζώνη.
Ποιες είναι οι δυνατότητες ασκήσεως μιας αναγκαίας για την Ελλάδα αναπτυξιακής πολιτικής, στο πλαίσιο αυτό; Επιπλέον όμως υπάρχει το δυσθεώρητο δημόσιο χρέος. Η υποθήκευση όλης της δημόσιας περιουσίας στους δανειστές και η παραίτηση από την ασυλία της εθνικής κυριαρχίας αποτελούν εθνικό όνειδος και απαράδεκτο πλαίσιο για την αντιμετώπιση ενός δημοσίου χρέους, που ούτως ή άλλως είναι μη βιώσιμο, εάν δεν απομειωθεί σημαντικά.
Η τρόικα, ενθαρρυνόμενη από το πλαίσιο αυτό, εμμένει στη δρακόντεια πολιτική της λιτότητας. Επιδιώκει μάλιστα, επιπλέον, την ουσιαστική δήμευση μεγάλου μέρους της ιδιωτικής περιουσίας των πολιτών μέσα από την εξοντωτική υπερφορολόγησή της.
Συμπερασματικά, η καθοδηγούμενη από το Βερολίνο Ευρωπαϊκή πολιτική αντιπαρέρχεται την αρχή της κοινής αναπτύξεως και της αλληλεγγύης που θα έπρεπε να εμπνέει και να διέπει την πολιτική μιας πραγματικής Ευρωπαϊκής Ενώσεως. Αντιθέτως, επωφελείται από τον πλεονεκτικό, ηγεμονικό ρόλο που παρέχει το κοινό νόμισμα στην ισχυρότερη χώρα-μέλος της Ευρωζώνης. Συγκεκριμένα, επιδιώκει την οικονομική κατάκτηση και εξάρτηση των οικονομικά ασθενεστέρων χωρών-μελών του Ευρωπαϊκού Νότου, που καλούνται να διαδραματίσουν, με το χαμηλό κόστος παραγωγής, έναν ρόλο συμπληρωματικό της ανταγωνιστικότητας της Γερμανικής οικονομίας στη διεθνή αγορά.
Τα ερωτήματα που τίθενται είναι πολλά και υπερβαίνουν το στενό οικονομικό πλαίσιο: Είναι δυνατόν η Ελλάδα ν’ αφήσει σε ξένους το εθνικό της μέλλον και το πεπρωμένο της; Είναι δυνατόν να δεχθεί ρόλο δευτέρας τάξεως ως χώρα-μέλος στην Ευρωπαϊκή Ένωση; Είναι δυνατόν να δεχθεί, με αφορμή το χρέος, υποθήκευση για ολόκληρες δεκαετίες της εθνικής ανεξαρτησίας και κυριαρχίας της; Μπορεί επίσης να υποστηρίξει κανείς ότι, με υποθηκευμένη και φαλκιδευμένη την εθνική κυριαρχία, παραμένουν αλώβητες η λαϊκή κυριαρχία και η δημοκρατική διακυβέρνηση;
Τα ερωτήματα αυτά είναι αδυσώπητα και συνδέονται άμεσα με την ανάγκη να διαμορφωθεί μια εθνική στρατηγική, που θα δίνει διέξοδο και προοπτική και θ’ απορρίπτει κάθε είδους εθελοδουλεία. Ακόμη κι αυτήν που προάγεται με τη σημαία μιας δήθεν Ευρωπαϊκής Ενώσεως, που έχει ταυτισθεί αλόγιστα με την παγκοσμιοποίηση και έχει υποβαθμίσει το Ευρωπαϊκό ιδεώδες σε ζώνη ελευθέρου εμπορίου.

Η κρίση και η οικονομική αποδυνάμωση αυξάνουν τους κινδύνους εθνικής ασφάλειας
Το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα των αυξανομένων κινδύνων είναι η γειτονική Τουρκία. Οι κίνδυνοι αυτοί εκδηλώνονται σε τρία κύρια πεδία:
α. Στο μεγάλο άνοιγμα της διαφοράς στην αναπτυξιακή δυναμική μεταξύ των δύο χωρών. Ενώ η Ελλάδα έχασε κατά τα τελευταία τέσσερα χρόνια το 25% του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος της, η Τουρκία αναπτύσσεται, κατά την τελευταία δεκαετία, με υψηλούς ρυθμούς μεταξύ 5% και 8%.
Για πρώτη φορά, η Ελλάδα υποσκελίζεται από την Τουρκία στην οικονομική ανάπτυξη αλλά παραλλήλως στην παιδεία, την επιστήμη, την τεχνολογία και τη βιομηχανική ανάπτυξη.
β. Στη θεαματική ανάπτυξη της Τουρκικής αμυντικής βιομηχανίας και στο πολύ μεγάλο άνοιγμα υπέρ της Τουρκίας της διαφοράς στους στρατιωτικούς εξοπλισμούς.
Η διαφορά αυτή έχει τεράστια σημασία στο ισοζύγιο δυνάμεων μεταξύ των δύο χωρών, με δεδομένο το γεγονός ότι η Άγκυρα προβάλλει τις γνωστές αμφισβητήσεις, διεκδικήσεις και βλέψεις για το Αιγαίο, τη Θράκη, την Κύπρο και την ΑΟΖ.
γ. Στις φιλοδοξίες της Άγκυρας να αναδειχθεί σε περιφερειακή δύναμη, επενδύοντας στο Οθωμανικό της παρελθόν και στη Μουσουλμανική της ταυτότητα.
Οι προσπάθειες της Άγκυρας προς την κατεύθυνση αυτή δεν έχουν φέρει μέχρι τώρα συγκεκριμένες εξωτερικές επιτυχίες. Αντιθέτως, μπορούν να καταγραφούν στο παθητικό της Τουρκίας ως δεινές ήττες οι αποτυχίες της στη Συρία και στην Αίγυπτο. Μολαταύτα, δεν πρέπει να υποτιμάται η ενίσχυση του διπλωματικού βάρους της Άγκυρας ως αποτέλεσμα της οικονομικής της αναπτύξεως και των γοργά αναπτυσσομένων στρατιωτικών της δυνατοτήτων. Από την άποψη αυτή, είναι αισθητή η ενισχυμένη παρουσία της και στις γειτονικές μας Βαλκανικές χώρες, με πρώτη την Αλβανία.

Η διάσπαση της εθνικής συνοχής του Ελληνικού χώρου θ’ αποτελούσε γεωπολιτικό πλήγμα για την Ελλάδα
Η Ελλάδα, εκτός από την οικονομική κρίση, με όλες τις γεωπολιτικές επιπτώσεις της και τους εθνικούς κινδύνους που συνεπάγεται η οικονομική και εξοπλιστική της υστέρηση έναντι της Τουρκίας, αντιμετωπίζει, δυστυχώς, και μια άλλη μεγάλη ασύμμετρη απειλή: τον κίνδυνο διασπάσεως της εθνικής της συνοχής και της «πολυπολιτισμικής», όπως ευσχήμως αναφέρεται, μεταλλάξεως του πληθυσμού της.
Ο κίνδυνος αυτός προέρχεται κυρίως από τη λαθρομετανάστευση και την ακατανόητη ανοχή που επεδείχθη απέναντί της επί δύο σχεδόν δεκαετίες. Ο κίνδυνος αυτός ενισχύεται σήμερα από τη μαζική μετανάστευση των νέων και την καταστροφική πτώση του δείκτη γεννήσεων. Ενισχύεται επίσης από την άκριτη αποδοχή της προπαγάνδας και των ιδεολογημάτων που προωθεί επιτηδείως και καθιστά νόμους του κράτους η παγκοσμιοποίηση.
Η Ελλάδα βρίσκεται αντιμέτωπη με προκλήσεις και απειλές που αφορούν την ίδια την εθνική της υπόσταση και το εθνικό της μέλλον. Η συνειδητοποίηση του προβλήματος σε όλη την πραγματική του διάσταση θα είναι και η αρχή για τη διαμόρφωση επιτέλους ενός εθνικού σχεδίου και μιας εθνικής στρατηγικής για την έξοδο από την κρίση και την ανασυγκρότηση της χώρας.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό ΕΠΙΚΑΙΡΑ (Τεύχος 212)

Πέμπτη 19 Δεκεμβρίου 2013

Η μουσική δεν έχει σύνορα....''Δακρυσμένα μάτια''. Arkadaşım Dinlemem İçin Tavsiye Etti Dinledim Tek Kelimeyle Muteşem | İzlemenizi Tavsiye Ederim

Cosmosystème -Cosmosystem- Κοσμοσύστημα: Γ. Κοντογιώργης,

Ζουράρις: Σημίτης και Μπακογιάννη στον Κορυδαλλό!!!

Κυριακή 15 Δεκεμβρίου 2013

Dimitris Konstantakopoulos: Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΠΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ

ΓΙΑ ΤΑ ΤΟΥΡΚΙΚΑ ΣΧΕΔΙΑ ΚΑΙ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΕΙΣ

Άξιον & Δίκαιον - Ζουράρις - Καλεάδης - Τσιαντής

ΜΕΤΩΠΟ-Κώστας Ζουράρης: "Πυρίκαυστος Ελλάδα"

Πέμπτη 5 Δεκεμβρίου 2013

Γιάννη Βαρουφάκη

Περί πλειστηριασμών.

ΣΧΟΛΙΟ Κώστα Τσιαντή: Απορώ και εξίσταμαι! Η λήψη των περισσοτέρων δανείων δεν έγινε από επαγγελματίες μπαταχτσήδες.  Η συντριπτική πλειοψηφία των δανειοληπτών είναι νομοταγείς πολίτες που θέλησαν ένα σπίτι να στεγάσουν την οικογένειά τους και που υπέγραψαν μια συγκεκριμένη σύμβαση υπό συγκεκριμένες συνθήκες οικογενειακού εισοδήματος, για το οποίο ελέχθησαν από την τράπεζα και για το οποίο  δεν είχαν καμιά ένδειξη (ή πολιτική προειδοποίηση) ότι θα υποχωρήσει. Μονομερώς όμως οι κοινωνικές-οικονομικές συνθήκες υπό τις οποίες έγινε η υπογραφή των συμβάσεων ανετράπη από πλευράς κράτους, από μια πραξικοπηματική αντισυνταγματική οικονομική πολιτική εξαθλίωσης (ΜΝΗΜΟΝΙΑ). Το οικογενειακό εισόδημα υπαιτιότητι της πολιτικής κυβερνητικής εξουσίας μειώθηκε από τη στιγμή υπογραφής κάθε σύμβασης δανείου  σε ποσοστό 50-70%, ξεκινώντας από την περικοπή των δώρων (ποσοστό 13.5%) και προχωρώντας σε διαρκείς φορολογικές μειώσεις, χαράτσια, επιδόματα αλληλεγγύης, ΦΑΠ, κλπ. αλλά συγχρόνως ανεργία και  αύξηση των τιμών.  Τι είναι δίκαιο; Η βέλτιστη των εξής λύσεων: 1)Η μείωση του ύψους κάθε δόσης σε ποσοστό αντίστοιχο της μείωσης του οικογενειακού εισοδήματος (ή τουλάχιστον αυτών που υπέγραψαν το δάνειο). 2) Η ελαχιστοποίση του ύψους του επιτοκίου (στο 1.25%), και 3) συνδυασμός των 1 και 2. Οποιαδήποτε σκέψη για επέκταση του χρόνου εξόφλησης του δανείου είναι μια απάτη. 

Τετάρτη 4 Δεκεμβρίου 2013

Ολόκληρη η ομιλία του Μίκη Θεοδωράκη στη δημόσια συνεδρία κατά την υποδοχή του ως επίτιμου μέλους της Ακαδημίας Αθηνών
Τρίτη, 3 Δεκεμβρίου 2013, ώρα 19.00



κ. Πρόεδρε της Ακαδημίας Αθηνών,


κ. Γενικέ Γραμματέα της Ακαδημίας Αθηνών,

Κυρίες και κύριοι Ακαδημαϊκοί,
Κυρίες και κύριοι

Κατ’ αρχήν θα ήθελα να ευχαριστήσω θερμότατα τον κ. Πρόεδρο και τον κ. Γενικό Γραμματέα για όσα είπαν προηγουμένως αλλά και όλα τα μέλη της Ακαδημίας, για την μεγάλη τιμή που μου έκαναν να μου προσφέρουν τη δυνατότητα να ομιλώ αυτή τη στιγμή από το βήμα του Ανώτατου Πνευματικού Ιδρύματος της χώρας μας, της Ακαδημίας Αθηνών. 
Όταν κύριε Πρόεδρε, πριν από χρόνια, στη συνεργασία μας στις Χοηφόρες προσπαθούσαμε να αποδώσουμε τον ζόφο των στίχων του Αισχύλου για «της γενιάς το βαθύριζο κακό», για τα «πολυστέναχτα κι αβάσταχτα δεινά», την «αιματόεσσαν πλαγάν», τον «πόνο που τελειωμό δεν έχει», «τη μια συμφορά» που έρχεται «κατά πάνω στην άλλη», δεν φανταζόμασταν ότι σήμερα, τόσα χρόνια μετά, οι στίχοι αυτοί θα ήταν τόσο τραγικά επίκαιροι. 
Ίσως όμως ακριβώς γι’ αυτό δεν μπορούμε να μοιρολογούμε διαπιστώνοντας την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε αλλά ως κληρονόμοι ενός μοναδικού Πολιτισμού, είμαστε υποχρεωμένοι πάντα να αναζητούμε την προοπτική, το Όραμα.  
Ασφαλώς πολλοί θα έχουν διερωτηθεί για την σημερινή παρουσία μου στο βήμα της Ακαδημίας Αθηνών, κυρίως λόγω του προκεχωρημένου της ηλικία μου. Συνήθως για τα εξαιρετικά γεγονότα χρησιμοποιούμε μια εύκολη λέξη, την λέξη «σύμπτωση». Όμως εγώ βαθειά μέσα μου γνωρίζω, ότι διάφορες χθόνιες και ουράνιες δυνάμεις συνωμότησαν, ώστε να μου δοθεί η ευκαιρία να διαλαλήσω μία και μόνη λέξη που θα ακουστεί στη συνέχεια, λέξη-κλειδί, που οδηγεί από το Χάος στην Αρμονία. 
Για να συλλάβει κάποιος το μέγεθος και τη σημασία της Ελλάδας, πιστεύω ότι θα πρέπει να μπορέσει να τη δει διαχρονικά σε κοσμογονικές διαστάσεις και σε ιστορικά μεγέθη. Ο πολυθρυμματισμός της που ειδικά σήμερα έχει ξεπεράσει κάθε όριο, μας οδηγεί σταθερά στο να γίνουμε ένας λαός χωρίς Πατρίδα. Όπως ένα φύλλο αποκομμένο από τον κορμό των δέντρων, έρμαιο στην οργή των ανέμων. 
Γι’ αυτό το λόγο και για να πάρει μέσα μας το βάρος και τη μορφή της ΑΚΕΡΑΙΗΣ Ελλάδας, η λέξη που θα ειπωθεί προϋποθέτει μια γιγαντιαία προσπάθεια από όλους τους συμπολίτες μας να γίνουν αντάξιοι αυτής της Ακέραιης Ελλάδας, πριν να είναι αργά. Πριν ξεπεράσουμε την κόκκινη γραμμή της μη επιστροφής.  
Ας μου επιτραπεί λοιπόν, αντί τυπικής ομιλίας να σας υποβάλω μια πρόταση, που πιστεύω ότι βρίσκεται μέσα στα πλαίσια ενός Πνευματικού Οδηγού, όπως είναι η Ακαδημία Αθηνών και συνάμα εκφραστή της εθνικής μας συνείδησης και πρωτεργάτη των συμφερόντων του Λαού και της χώρας μας. 


Η πρότασή μου συνοψίζεται σε μία μόνο λέξη: ΟΥΔΕΤΕΡΟΤΗΤΑ. Και ένα Όραμα: Η Ελλάδα να γίνει  η Ελβετία του Πολιτισμού και της Ειρήνης. Με σύμβολα την Ακρόπολη των Αθηνών, παγκόσμιο  σύμβολο Πολιτισμού, την Ολυμπία και τους Δελφούς, παγκόσμια σύμβολα της Συναδέλφωσης μεταξύ των Λαών και της Ειρήνης.
Πιστεύω ότι ήρθε ο καιρός να αναγνωρίσει έμπρακτα η διεθνής κοινότητα τον ιστορικό ρόλο της Ελλάδας στην διαμόρφωση του Παγκόσμιου και πιο ειδικά του Δυτικού Πολιτισμού. Καθώς και την συμβολή και τις θυσίες του λαού μας στον βωμό της Ελευθερίας. Εκτός όλων των άλλων, το διεθνές καθεστώς της Ουδετερότητας θα ολοκληρώσει το Όραμα των αγωνιστών του 1821, που πάλεψαν για την κατάκτηση της Ελευθερίας, χωρίς όμως να επιτευχθεί η ολοκλήρωσή της με την κατάκτηση της πλήρους Εθνικής Ανεξαρτησίας. Ελευθερία είναι η αποτίναξη του ξένου ζυγού. Η Ανεξαρτησία είναι η απαλλαγή από την καταλυτική ανάμιξη των ξένων στα εσωτερικά της χώρας.
Ένας λαός, όπως και ο κάθε άνθρωπος, ολοκληρώνεται μόνο εάν κατορθώσει όχι μόνο να γίνει αλλά και να λειτουργεί ως υπεύθυνος πολίτης απέναντι σε κάθε μείζον θέμα που αφορά τον ίδιο και την χώρα του. Υπεύθυνος σημαίνει Ελεύθερος να αποφασίζει και να συναποφασίζει με τους συμπολίτες του για όλα τα προβλήματα που συνθέτουν τη ζωή και τον ελεύθερο βηματισμό της πατρίδας του.
Ειδικά σε ό,τι αφορά την πνευματική δημιουργία, η αίσθηση της ελευθερίας και της ευθύνης είναι προϋπόθεση για να ανταποκριθούν με πληρότητα οι εργάτες του πνεύματος στις προκλήσεις των καιρών. Έτσι, με την ελεύθερη βούληση και υπεύθυνη στάση των πολιτών μιας χώρας απέναντι σ’ αυτούς τους δύο τομείς της καθημερινής ζωής και της πνευματικής δημιουργίας πορεύονται οι ελεύθεροι λαοί αφήνοντας το ιδιαίτερο ιστορικό τους αποτύπωμα ανάμεσα στη χορεία των πολιτισμένων λαών. Μια τέτοια εποχή υπήρξε ο χρυσούς αιώνας του Περικλέους, που τα πνευματικά και καλλιτεχνικά του αποτυπώματα παραμένουν έκτοτε υποδείγματα μοναδικά και αξεπέραστα. 
Πιστεύω ότι το γεγονός ότι η Ελευθερία που μας παρέδωσαν οι αγωνιστές του 1821 δεν κατόρθωσε επί δύο σχεδόν αιώνες να στεφθεί με την απόκτηση της πλήρους Εθνικής Ανεξαρτησίας, μας έχει καταντήσει λαό ανάπηρο και ανίκανο να εκμεταλλευτεί και να αναδείξει όχι μόνο τον φυσικό μας πλούτο αλλά κυρίως τον ανθρώπινο στους κρίσιμους τομείς της Κοινωνίας και του Πνεύματος. Για τον λόγο αυτό συμφωνώ με τον ποιητή Νίκο Γκάτσο, που επισημαίνει ότι η σύγχρονη Ελλάδα έγινε από τις εξαιρέσεις της.
Διαπιστώνω δύο βασικά στοιχεία στη διαμόρφωση των Ελλήνων. Το πρώτο είναι η επίδραση του τοπίου με το μοναδικό του Κάλλος. Και το δεύτερο, το αίσθημα της ανεξαρτησίας, που έγινε έμφυτο σε όλους, μιας και όλοι προέρχονταν από φυλές που αναπτύχθηκαν επί αιώνες μέσα σε συνθήκες απόλυτης ανεξαρτησίας. Αυτό το Άπειρο, το Θεϊκό Κάλλος είναι ο ένας από τους δύο μαγνήτες που ανοίγουν την όρεξη για την κατάκτηση είτε για τον έλεγχο αυτής της ιερής από κάθε άποψη γης. Ο δεύτερος μαγνήτης είναι η γεωπολιτική της σημασία, που σε έναν βάρβαρο κόσμο όπως αυτός που δημιουργούν οι ισχυρές κατακτητικές δυνάμεις στην κάθε εποχή, η θέση της χώρας μας συγκαταλέγεται ανάμεσα στις πρώτες-πρώτες ζωτικές για την άμυνα ή την επίθεση των εμπλεκομένων δυνάμεων.
Με αυτόν τον τρόπο η θεϊκή Ευλογία μετατρέπεται σε θεϊκή κατάρα. Και ακριβώς στο σημείο αυτό τοποθετείται η πρότασή μου για την κατάκτηση του δικαιώματος για Ουδετερότητα, γιατί αποτελεί τον μοναδικό τρόπο απαγκίστρωσης της χώρας από τις αντιπαλότητες των σημερινών μεγάλων δυνάμεων, που δεν μας αντιμετωπίζουν ως ελεύθερη χώρα και λαό αλλά ως μια περιοχή στρατηγικού ενδιαφέροντος. Ως μια τεράστια στρατιωτική βάση, φίλια προς τους μεν και εχθρική προς τους δε. Δυστυχώς αυτές οι αντιπαλότητες μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων δεν σταμάτησαν ποτέ σε όλη τη διάρκεια της νεότερης ιστορίας μας, από το 1821 έως σήμερα. Έτσι η στρατηγική μας θέση οδηγούσε την α ή την β μεγάλη δύναμη, προκειμένου να διαφυλάξει τα στρατηγικά της συμφέροντα, να ασκεί με τον α ή τον β τρόπο ασφυκτικό έλεγχο επί του συνόλου της εθνικής μας ζωής εμποδίζοντας έτσι ουσιαστικά τα δικαιώματα της ευθύνης και της απόφασης στους ζωτικότερους τομείς της ζωής του λαού μας, ακόμα και σε περιόδους κοινοβουλευτικής δημοκρατίας όπως η σημερινή. Τομείς όπως η Άμυνα, η Διπλωματία, η Οικονομία, η Πολιτική που ήταν και είναι τα πλέον σημαντικά και ευαίσθητα σημεία, από τα οποία κρίνεται ο προσανατολισμός μιας χώρας. Πέραν όμως της στρατηγικής σημασίας, δεν θα πρέπει να υποτιμούμε τη μαγνητική δύναμη και έλξη που ασκεί ο Φυσικός Πλούτος του τόπου μας.
Έχοντας σαν βάση αυτούς τους τρεις εθνικούς μας μαγνήτες, δηλαδή την γεωστρατηγική θέση, τον Φυσικό Πλούτο και το Μοναδικό Κάλλος, ο ιστορικός μπορεί να ερμηνεύσει σωστά τις αιτίες που μας οδήγησαν σε όλες τις μεγάλες καταστροφές αλλά και τη συνεχή υπανάπτυξη, μέσα στην οποία έχουμε αναγκαστεί να ζούμε επί αιώνες, μιας και η οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη προϋποθέτουν την κατάκτηση και λειτουργία της ελεύθερης βούλησης των πολιτών μέσα σε συνθήκες πλήρους Εθνικής Ανεξαρτησίας.
Οι ιστορικές και πολιτισμικές μας παραδόσεις διακρίνονται από την προσήλωση των Ελλήνων στις αξίες της Ελευθερίας και της Ανεξαρτησίας, καθώς και την περιφρούρηση των δικαιωμάτων του ανθρώπου. Σ’ αυτούς τους δύο αιώνες της εθνικής μας ανεξαρτησίας, το σύνολο των λαϊκών και των εθνικών μας αγώνων έγιναν και γίνονται για την προάσπιση των εθνικών, κοινωνικών και θεμελιωδών μας δικαιωμάτων. Με τη σφραγίδα της πάλης υπέρ της Ελευθερίας και κατά της Βίας. Σήμερα η εποχή μας διανύει μια περίοδο γενικότερης παρακμής. Οι μεγάλες επιστημονικές ανακαλύψεις που εγκαινιάζουν τη μετάβαση στην ηλεκτρονική περίοδο και που κανονικά θα έπρεπε να βοηθήσουν την ανθρωπότητα να κάνει γιγαντιαίους βηματισμούς προς την πρόοδο και την ευημερία, έγιναν όπλα καταπίεσης και σκοταδισμού στα χέρια μιας ασήμαντης διεθνούς μειοψηφίας, που τα χρησιμοποιεί εναντίον των ανθρώπων, των κοινωνιών και των λαών, με στόχο τη συσσώρευση αστρονομικών οικονομικών κερδών, που καταλήγει σε μια νέου τύπου παγκόσμια εξουσία, καταπιεστική, βάρβαρη, σκοταδιστική και απάνθρωπη.
Παράλληλα με αυτή την πρωτοφανή και φοβερά επικίνδυνη για όλους τους λαούς οικονομική δύναμη, έχει δημιουργηθεί μία άτυπη και πρωτοφανής διεθνής Λέσχη ανάμεσα στους λαούς- γίγαντες, που στηρίζουν ένα μεγάλο μέρος της οικονομικής και κοινωνικής τους ανάπτυξης επάνω στις πολεμικές βιομηχανίες τους, γεγονός που καθιστά απαραίτητη τη διεξαγωγή πολέμων και κάθε είδους ενόπλων συρράξεων, προκειμένου να εξασφαλιστούν οι επεκτατικοί τους στόχοι.
Όπως αποδεικνύεται, η δίψα του διεθνούς κέντρου οικονομικής συσσώρευσης είναι ακόρεστη αλλά και οι ανάγκες των οικονομικών κολοσσών είναι άλλο τόσο επιτακτικές, ώστε τελικά να μην κάνουν διάκριση ανάμεσα στα θύματά τους, που εν προκειμένω είναι όλοι οι Λαοί!
Οι διαφορές ανάμεσα στην επιθετική τακτική του ενός κέντρου από το άλλο είναι ότι το πρώτο στηρίζεται στη γενικότερη οικονομική επίθεση κατά Λαών και Κοινωνιών, με αποτέλεσμα την εξαθλίωση των ανθρώπων και την ερήμωση των χωρών, το δε δεύτερο στον ομαδικό θάνατο και την ολοκληρωτική καταστροφή Λαών και χωρών.
Τελικά η ποιοτική διαφορά ανάμεσα στα δύο αυτά διεθνή επιθετικά κέντρα είναι η εξής: Το πρώτο κατευθύνεται από ένα απρόσωπο και άτυπο πολυεθνικό οικονομικό κέντρο. Το δεύτερο παρουσιάζει μια σημαντική και πρωτοφανή ιδιομορφία, που αφορά την ύπαρξη, τη λειτουργία, τον χαρακτήρα και τις βαθειά κρυμμένες συνέπειες στη διαμόρφωση μιας νέας ψυχολογίας και νοοτροπίας, όχι μόνο κεφαλαιοκρατικών και κρατικών εξουσιαστικών κέντρων αλλά ολόκληρων λαών. Γεγονός που αλλάζει εκ βάθρων την ανάλυση και κατανόηση των εντελώς νέων παραγόντων, στη διαμόρφωση των διεθνών εξελίξεων. Αναφέρομαι στην ύπαρξη και λειτουργία της πολεμικής βιομηχανίας και μέσω αυτής των κολοσσιαίων οικονομικών κερδών που εξασφαλίζει το εμπόριο του μαύρου θανάτου, σε συνάφεια με κείνα της εμπορίας του λευκού θανάτου.
Μας λένε ότι από την πώληση των όπλων τα κέρδη είναι πιο άμεσα και πιο σημαντικά. Σκέφτηκαν όμως ποτέ όλα αυτά τα Κράτη-Έμποροι όπλων την περίπτωση μετατροπής της βιομηχανίας του Πολέμου σε βιομηχανία της Ειρήνης; Μπορεί τα κέρδη να μην είναι τόσο άμεσα και τόσο μεγάλα, όμως δεν σκέφτονται ότι με τον τρόπο αυτόν θα σώσουν εκατοντάδες εκατομμύρια συνανθρώπους μας από την υπανάπτυξη, την πείνα και τον θάνατο;
 Και γιατί τάχα όλοι αυτοί οι σημερινοί πλούσιοι και πολιτισμένοι λαοί δεν έκαναν τον κόπο ούτε καν να σκεφτούν το ενδεχόμενο μιας βιομηχανίας και ενός εμπορίου Ειρήνης; Είναι απλώς ένας οικονομικός υπολογισμός ή κάτι βαθύτερο; Μήπως δηλαδή το να έχεις πολεμική βιομηχανία, σημαίνει πέραν του οικονομικού κέρδους, ότι είσαι σε θέση να παράγεις βία και κυρίως να συντηρείς κολοσσιαίες δυνάμεις πολεμικής καταστροφής; Άρα μ’ αυτόν τον τρόπο να ανήκεις στο κλαμπ των σαρκοφάγων, των δυνατών και των αγρίων; Να είσαι δηλαδή πιο κοντά στα άγρια ένστικτα, αυτά που χαρίζουν πιο μεγάλη, ως φαίνεται, ηδονή σ’ αυτούς που μπορούν να τα ικανοποιούν, απ’ ό,τι η πνευματική ακτινοβολία και η ανθρώπινη πλευρά μας που θεωρεί τον άνθρωπο δημιουργό ζωής και όχι όργανο θανάτου; Και απορώ, γιατί έως σήμερα δεν έχουν αναρτηθεί στο διεθνές Index των αμαρτωλών χωρών όπως η Κολομβία, γιατί παράγουν και εξάγουν τον λευκό θάνατο κι αυτές που δημιουργούν και εμπορεύονται τον μαύρο θάνατο. Όταν μάλιστα τα θύματα της πρώτης κατηγορίας είναι μεμονωμένα άτομα, ενώ της δεύτερης ολόκληρες χώρες και λαοί…
Υπάρχει όμως και μια άλλη τεράστια και πρωτοφανής διαφορά ανάμεσα στους εμπόρους του Λευκού και στους εμπόρους του Μαύρου θανάτου. Γιατί οι υπεύθυνοι για τον Λευκό θάνατο είναι μερικές εκατοντάδες μαφιόζοι, ενώ για τον Μαύρο θάνατο ευθύνονται αρχηγοί Κρατών και Κυβερνήσεις, δεδομένου ότι η πολεμική βιομηχανία αποτελεί σημαντικό παράγοντα για την εξασφάλιση της ισχύος τους. Έτσι φτάσαμε στον παραλογισμό, ο πλούτος του ενός λαού να εξαρτάται όχι μόνο από την δυστυχία του άλλου αλλά από την εξαθλίωση, την εξουθένωση και ακόμη την καταστροφή του άλλου…
Με δυο λόγια θεωρώ ότι έχουμε ήδη εισέλθει σε μια εντελώς νέα διεθνή περίοδο, πολύ περισσότερο επικίνδυνη, ακόμα και για την ύπαρξη των λαών και εθνών έως σήμερα. Οπότε το ερώτημα που αναγκαστικά τίθεται μπροστά μας είναι «Τι κάνουμε;». Πώς θα ξεφύγουμε ως Λαός και ως Έθνος από την ορμή και οργή αυτών των δύο δυνάμεων του Κακού που μας  απειλούν; Η δική μου απάντηση συνοψίζεται σε μία μόνο λέξη: ΟΥΔΕΤΕΡΟΤΗΤΑ.
Προ παντός δεν θα πρέπει να έχουμε αυταπάτες. Σήμερα όλοι οι Λαοί χωρίζονται σε δύο στρατόπεδα. Το ένα είναι οι υποψήφιοι θύτες και το άλλο τα υποψήφια θύματα. Σε ό,τι μας αφορά, γνωρίζουμε ασφαλώς σε ποιο στρατόπεδο ανήκουμε. Άλλωστε η διαδικασία με την οποία κάποιος Κακός Δαίμονας μας μετατρέπει σε θύματα, έχει ήδη αρχίσει και βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη.
Οφείλουμε επίσης να κατανοήσουμε, ότι σ’ αυτή τη νέα διαμόρφωση του διεθνούς τοπίου όχι μόνο εμείς αλλά κανένας λαός δεν μένει στο απυρόβλητο, όπως επίσης κανένας -και φυσικά ούτε εμείς- δεν μπορεί να έχει φίλους. Ούτε φίλοι υπάρχουν ούτε επομένως και συμμαχίες του τύπου «Ατλαντική» είτε «Ευρωπαϊκή συμμαχία». Άλλωστε βλέπουμε σήμερα τη μορφή των συμμαχιών μας μέσα στην Ευρώπη με λαούς α΄ και β΄ κατηγορίας. Πλούσιους και φτωχούς. Διατάσσοντες και διατασσόμενους. Υποτάσσοντες και υποτασσόμενους. Και αυτό αφορά τη μία Δαγκάνα του Κακού. Την οικονομία. Όσο για την άλλη, τον πόλεμο, ο κίνδυνος σαν πεινασμένος λύκος, τριγυρνά εδώ και δεκαετίες στη γειτονιά μας. Βαλκάνια και Μέση Ανατολή, όλες οι χώρες και οι λαοί πρέπει να υπολογίζονται σαν μελλοντικά θύματα.
Πρέπει λοιπόν να υπάρξει για μας το ταχύτερο δυνατό ένα είδος διαφυγής. Και η διαφυγή είναι μία και μοναδική: η Ουδετερότητα. Δεν είναι φυσικά εύκολη. Όμως είναι πολύ πιθανή. Κι αυτό, όπως είπα, χάρη στο ιστορικό μας παρελθόν και στους αγώνες και τις θυσίες του ελληνικού λαού για την Ελευθερία, ιδίως κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
Για να γίνει πιο κατανοητή η πρότασή μου, θέτω ως ιδανικό στόχο το να γίνει κάποτε η χώρα μας η Ελβετία της Ειρήνης και του Πολιτισμού. Πιστεύω ότι οι τρεις μέγιστες Ιδέες της Ανθρωπότητας, ο Αθλητισμός, η Ειρήνη και ο Πολιτισμός παραμένουν ζωντανές και επίκαιρες και έχουν πατρίδα τους την Ελλάδα. Σήμερα οι μοναδικές περιπτώσεις συναδέλφωσης των Λαών είναι ο Αθλητισμός και η Τέχνη. Συμπτωματικά αυτές οι τρεις Ιδέες είναι συγχρόνως και τα μοναδικά αντίβαρα στις δύο μεγάλες ασθένειες της εποχής μας: το εμπόριο του μαύρου θανάτου και την κοινωνική εξαθλίωση. Με κοινό παρονομαστή την συσσώρευση πλούτου από την εκμετάλλευση και τον θάνατο αθώων ανθρώπων και λαών. Δεν είναι τυχαίο ότι στην αρχαιότητα θεωρούσαν τους Δελφούς ως ομφαλό της Γης. Εκεί, όπως είναι γνωστό, λάτρευαν ισότιμα τον Απόλλωνα και τον Διόνυσο, το ορθολογικό και το υπερβατικό πνεύμα, δηλαδή τα δύο στοιχεία που όταν και εφ’ όσον ισορροπούν, παράγεται πολιτισμός.
 Σήμερα επικρατεί ο ορθολογισμός, που υπήρξε και είναι το βασικό στοιχείο τόσο του καπιταλισμού όσο και του μαρξισμού. Και για τον λόγο αυτόν η εποχή της παντοκρατορίας του ενός στη Δύση και του άλλου στην Ανατολή που κορυφώθηκαν από το μισό του 20ού αιώνα έως σήμερα, υπήρξε η πλέον πνευματοκτόνος εποχή της ανθρωπότητας. Δημιούργησε μονοδιάστατους ανθρώπους και κοινωνίες, εκμηδένισε την πνευματική δημιουργία, την Τέχνη και αποξήρανε τις ψυχές των αθρώπων. Σήμερα ζούμε την κορύφωση αυτής της εποχής, που έφτασε στο σημείο να συνενώσει μέσα στη Διεθνή Λέσχη των δυνάμεων που παράγουν και εξάγουν τον μαύρο θάνατο. Ενώ από την πλευρά της οικονομίας δημιούργησε το χρήμα-φετίχ, το χρήμα-θρησκεία με όλα τα χαρακτηριστικά της πρωτόγονης βαρβαρότητας της εποχής των παγετώνων.
 Έτσι οι Δελφοί αποκτούν μια καινούρια ιστορικής σημασίας επικαιρότητα, καθώς συμβολίζουν την ανάγκη της εναρμόνισης ανθρώπων, κοινωνιών και λαών με την εξισορρόπηση ανάμεσα στις ακρότητες του ορθολογισμού και την ανάγκη της επανένταξης της υπερβατικότητας και της μαγείας στη ζωή των ανθρώπων μέσω της Τέχνης και της ψυχικής ανάτασης λαών και ανθρώπων. Με βάθρα την διεθνή Ειρήνη και τον εθνικό Πολιτισμό. 
Η επαναλειτουργία των Δελφών ως παγκόσμιο Σύμβολο Ειρήνης θα λάβει έτσι τις πραγματικές της διαστάσεις. Γιατί θα προσφέρει στην προσπάθεια για την εδραίωση της Ειρήνης το όραμα της συνένωσης δύο συμβόλων, του Απόλλωνα και του Διόνυσου ως του βαθύτερου λόγου για την υπεράσπιση και εδραίωση της διεθνούς Ειρήνης, που είναι η προϋπόθεση για την οικοδόμηση του πολυδιάστατου ανθρώπου. Με όπλα αφ’ ενός την υλική ευμάρεια και αφ’ ετέρου την πνευματική καλλιέργεια, που θα μας προσφέρει η ολοκλήρωση της Εθνικής μας Ανεξαρτησίας μέσα στα πλαίσια της Ουδετερότητας, μπορούμε να επιτύχουμε όχι μόνο να λειτουργούν θεσμικά οι Δελφοί, αλλά αναβιβάζοντας την Ειρήνη στο επίπεδο μιας νέας οικουμενικής θρησκείας, να υπενθυμίζουν στους ανθρώπους το χρέος τους απέναντι στη δωρεά της Ζωής. 
Η ουδέτερη Ελλάδα θα γίνει παράλληλα το λίκνο του διεθνούς πολιτισμού. Δεν αρκεί ένα έθνος, ένας λαός να δημιουργεί τον δικό του πολιτισμό. Ειδικά σήμερα, όπου οι αποστάσεις έχουν εκμηδενιστεί, δεν νοείται ο κάθε πολιτισμός να παραμένει κλειστός μέσα στα εθνικά του σύνορα ή να γίνονται γνωστοί μονάχα οι πολιτισμοί των πλούσιων λαών. Ακόμα και η μικρότερη χώρα μπορεί να συμβάλει στη συνεχή π πρόοδο του Πολιτισμού και της Τέχνης που ο ρόλος της είναι να εκφράζει τον σύγχρονο άνθρωπο, να ιχνηλατεί το μέλλον και να διαφυλάσσει την παράδοση. Η ουδέτερη Ελλάδα θα παραχωρήσει σε κάθε λαό, αν αυτός το επιθυμεί, τον κατάλληλο χώρο, ώστε να μπορεί να παρουσιάζει τα πνευματικά και τα καλλιτεχνικά της επιτεύγματα, παραδοσιακά και σύγχρονα. Η μεγάλη γεωλογική ιδιομορφία και ποικιλία της χώρας με τα νησιά, τα βουνά, τους κάμπους και κυρίως τους πολλούς ιστορικούς χώρους-μνημεία θα βοηθήσει ώστε να υπάρξουν σε διαφορετικούς χώρους οι διάφοροι πολιτισμοί αποτελώντας μια μοναδική ενότητα.  Το κάθε κράτος θα οικοδομήσει στον χώρο που θα του παραχωρηθεί ό,τι θεωρεί απαραίτητο για την προβολή του πολιτισμού του. Αίθουσες Συναυλιών. Όπερες, Θέατρα, Βιβλιοθήκες, Αμφιθέατρα, Εστιατόρια, ακόμα και Ξενώνες κλπ. Θα μπορεί να οργανώνει μεγάλα ετήσια Φεστιβάλ και να έχει καθημερινή παρουσία - δραστηριότητα.
Η UNESCO, λόγω της αποστολής της, θα έπρεπε να έχει έδρα την Ελλάδα. Αν αυτό δεν γίνει, θα έχει μια μόνιμη ενεργό αντιπροσωπεία που μαζί με τις τοπικές υπηρεσίες θα συντονίζουν όλα τα επί μέρους προγράμματα, ώστε ο επισκέπτης να έχει στη διάθεσή του ένα χάρτη με τα προγράμματα όλων των Κρατών-Λαών.
Θα υπάρξουν διοργανώσεις για διεθνείς εορτές, συνεννοήσεις, εκθέσεις και Φεστιβάλ Πνεύματος, Επιστημών και Τεχνών με βάση τα αρχαία θέατρα των Αθηνών, της Επιδαύρου, των Δελφών, της Δωδώνης, του Δίου και των Φιλίππων. Καθώς επίσης και η λειτουργική ανάδειξη όλων των ιδιαίτερων μνημείων της αρχαίας ελληνικής, της βυζαντινής και της νεότερης εποχής. Τέλος η ανακήρυξη για κάθε έτος νησιών σε τόπους συνάντησης της παγκόσμιας νεολαίας. Μια διεθνής κεντρική υπηρεσία αποτελούμενη αποκλειστικά από νέους όλων των χωρών θα αποφασίζει για τον προγραμματισμό της κάθε Νήσου - Νεότητας, με στόχο την ψυχαγωγία, διασκέδαση, άθληση αλλά και βαθύτερη γνωριμία ανάμεσα στα κορίτσια και τα αγόρια όλου του κόσμου.
Πιστεύω ότι αυτός είναι ο αληθινός ιστορικός ρόλος μιας χώρας σαν τη δική μας, με τον πλούτο που διαθέτει σε ιστορία, αγώνες για την ελευθερία και Τέχνη, σε συνδυασμό με το θεϊκό κάλλος της ελληνικής φύσης. Ο ελληνικός λαός, απαλλαγμένος από τα βάρη και τα άγχη, ελεύθερος και ανεξάρτητος, θα μπορεί να αφιερωθεί ολόψυχα σε ένα ιδεώδες, την Ειρήνη και σε μια προσπάθεια, τον Πολιτισμό, που και τα δύο θεωρώ ότι τα έχει στο αίμα του. Τον εκφράζουν απόλυτα, τον κινητοποιούν και τον μεταβάλλουν σε έναν ιδανικό οικοδεσπότη.
Η Ελευθερία, η Ανεξαρτησία, η Ειρήνη, η Διεθνής Αλληλεγγύη, ο Πολιτισμός και η Φιλοξενία αποτελούν τα βασικά στοιχεία της ιστορικής μας παράδοσης, της εθνικής μας αγωγής και του ατομικού μας χαρακτήρα.
Καλώ την Ακαδημία Αθηνών και παρακαλώ τα μέλη της να μελετήσουν αυτή την πρόταση και είμαι βέβαιος ότι εάν τελικά γίνει αποδεκτή, τότε το μεγάλο κύρος της Ακαδημίας Αθηνών σίγουρα θα συγκινήσει, θα ενθουσιάσει και θα πείσει την διεθνή κοινή γνώμη, που με τη σειρά της θα επηρεάσει τον ΟΗΕ, τον μόνο αρμόδιο για τη λήψη μιας τόσο ιστορικής σημασίας απόφασης.
Αυτή ήταν λοιπόν η πρότασή μου και σας ευχαριστώ που με ακούσατε.

Πέμπτη 21 Νοεμβρίου 2013

ΦΩΝΗ ΕΛΛΑΔΟΣ: Δαμιανός Βασιλειάδης ΠΑΝΕΘΝΙΚΟ - ΠΑΛΛΑΪΚΟ ΚΙΝΗΜΑ

 ΠΑΝΕΘΝΙΚΟ - ΠΑΛΛΑΪΚΟ ΚΙΝΗΜΑ

Κώστας Ν. Τσιαντής- ΕΝ ΜΕΣΩ ΘΥΕΛΛΗΣ

Απόσπασμα
''Ζούμε σήμερα την «αποδόμηση της Ελλάδας από ντόπιους και ξένους», έχει γράψει ο Β. Μαρκεζίνης[33]. Προσθέτω: Ζούμε και   παρακολουθούμε άπραγοι την προσπάθεια  συσκότισης των αιτίων της κοινωνικής και εθνικής μας τραγωδίας, τις οδυνηρές συνέπειες της  πολιτικής προδοσίας αλλά και  τον εκβιασμό προκειμένου να φθαρεί και να τεθεί ολόκληρο το πολιτικό μας σύστημα υπό τον έλεγχο της υπερεθνικής τραπεζικής ελίτ και των οργάνων  της.  Ζούμε  συνάμα  την προσπάθεια να μετατεθεί η προσοχή της κοινής γνώμης από το καθεστώς δουλοπαροικίας (της ‘’αποικίας χρέους’’ όπου μας έφεραν)  στην ιδεολογική   αντιπαράθεση φασισμού- αντιφασισμού τη στιγμή ακριβώς κατά την οποία η ίδια η ελίτ και τα όργανά της ενεργούν  το φασισμό καταλύοντας με τα Μνημόνια τη συνταγματική τάξη[34] και δημιουργώντας συνθήκες κοινωνικού ολοκαυτώματος.
      Έχουμε  πλέον ωριμάσει  μέσα από τα δεινά ώστε να είμαστε σε θέση  να διακρίνουμε την πολιτική από την ιδεοληψία  και την ιδεοληψία  από την πολιτική της χρήση. Ωστόσο τα πράγματα δείχνουν ότι τα κόμματα αδυνατούν να αρθούν στο ύψος της πολιτικής που απαιτούν οι ιστορικά έκτακτες περιστάσεις. Σύστημα πολιτικό δεν σημαίνει  άθροισμα κομμάτων που ανταγωνίζονται μεταξύ τους για την εξουσία και την ιδεολογία, αλλά Γοργοπόταμος διαρκής για το λαό και την πατρίδα.
  Έγκριτοι πολιτικοί στοχαστές και αναλυτές[35],[36],[37] έχουν διερευνήσει με τόλμη πολλές πλευρές του πολιτικού μας προβλήματος, που αποκτά ιδιαίτερη σημασία σήμερα που γυρεύουμε  φανό θυέλλης  μες το σκοτάδι με τα εκατομμύρια των δεινοπαθούντων και τις  οιμωγές των οικογενειών των χιλιάδων εκείνων  που σπρώχτηκαν στο κενό. 
    Επικεντρώνουμε την προσοχή μας σε δυο  σκέψεις. Η πρώτη αφορά τη σχέση πολιτικής και ιδεολογίας και την ανάγκη να σκεφτούμε πολιτικά. Το περιγράφει ο Π. Νεάρχος με τούτα τα λόγια: ‘’Η σκιαμαχία με τις παλαιές, ιστορικές μορφές του φασισμού δεν πρέπει να συγκαλύπτει τις σύγχρονες μορφές ενός πιο ύπουλου και ανομολόγητου φασισμού, που απεργάζεται την υποδούλωση ενός λαού μέσα από εξοντωτικές πολιτικές λιτότητας και καταλύσεως της εθνικής του κυριαρχίας’’[38]. Η  δεύτερη σκέψη είναι το πρόταγμα  της Δημοκρατίας[39],[40]. Το ότι δηλαδή είναι πλέον αδύνατη πραγματικά η αντίσταση του υφιστάμενου πολιτικού συστήματος στους εκβιασμούς της  ελίτ ‘’χωρίς ο λαός να πιέσει για να μπει στο πολιτικό σύστημα’’, όπως πρόσφατα είπε ο Γ. Κοντογιώργης[41]''.  

Δευτέρα 18 Νοεμβρίου 2013

Γ. Κασιμάτης: “Είτε μας αρέσει, είτε δεν μας αρέσει, στη χώρα έχει γίνει πραξικόπημα”

Είναι κατανοητό ότι κάποιοι έχουν αμφιβολίες….
Είναι κατανοητό ότι κάποιοι ευελπιστούν και ελπίζουν…
Είναι κατανοητό πως είναι φρικτή η αλήθεια που γνωρίζουμε -αν και μας την κρύβουν- και δεν θέλουμε να την πιστέψουμε, να την αποδεχθούμε.
Είτε μας αρέσει, είτε δεν μας αρέσει, στη χώρα έχει γίνει πραξικόπημα, με πολύ καλά οργανωμένο σχέδιο και με εναλλαγές στην θέση του κατ’ επίφασην πρωθυπουργού.
Το πολιτικό σύστημα γνωρίζει πάρα πολύ καλά τι συμβαίνει, όπως γνωρίζει πάρα πολύ καλά σε τι έχει συναινέσει, ενώ γνωρίζει πάρα πολύ καλά και την κατάληξη των όσων μέχρι σήμερα ζούμε.
Στην Ελλάδα έγινε ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ και η χώρα παραδόθηκε άνευ όρων σε καρτέλ οικονομικών συμφερόντων, σε συμφέροντα τρίτων χωρών και αποτελεί ταυτόχρονα το μέγιστο “πείραμα” της νέας τάξης πραγμάτων για την απόλυτη κατοχή μίας χώρας χωρίς να προηγηθεί πόλεμος.
Στην Ελλάδα έγινε ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ και οι πραξικοπηματίες κυβερνούν ενώ ταυτόχρονα μετέχουν σε σχέδιο ολικής απώλειας της εθνικής κυριαρχίας και ανεξαρτησίας.
Στην Ελλάδα έγινε ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ από όλους εκείνους που γνώριζαν πως η θέση τους για το υπόλοιπο της ζωής τους είναι σε κάποιο κελί μίας υπόγειας φυλακής και αντάλλαξαν την τιμωρία τους με την δική μας δουλεία και με την άλωση της χώρας εις το διηνεκές.
Αυτούς τους πραξικοπηματίες πρέπει να τους απομακρύνουμε εμείς, γιατί δεν θα το κάνει κανένας άλλος για εμάς…
Είτε το πιστεύουμε, είτε όχι, όλοι γνωρίζουμε πως είναι πλέον ζήτημα ζωής και θανάτου…
Ή αυτοί, ή εμείς…
Το κουτί της Πανδώρας.

Σταύρος Λυγερός (πριν 20 χρόνια)

Τρίτη 12 Νοεμβρίου 2013

Κυριάκος Κατσιμάνης

ΠΟΤΕ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΓΙΝΑΝ ΡΑΤΣΙΣΤΕΣ;
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ

«Ο τάχιστος των λόγων». Αναφαίρετο ανθρώπινο δικαίωμα και υπέρτατη δημοκρατική κατάκτηση αποτελεί η ελευθερία της σκέψης και της έκφρασης. Είναι, λοιπόν, ιδιαιτέρως ανησυχητικό το ότι το ανεκτίμητο αυτό αγαθό απειλείται άμεσα εξαιτίας κάποιων προβλέψεων του υπό ψήφιση αντιρατσιστικού νόμου που ποινικοποιούν τη δυνατότητα να εκφραστεί κανείς ελεύθερα, δηλαδή στην ουσία δεν επιτρέπουν ακόμη και να σκεφτεί κανείς σωστά, σύμφωνα με τον πασίγνωστο αφορισμό του Ρήγα. 

Πραγματικά, τι άλλο από εκμηδένιση της σκέψης και φίμωση της έκφρασης είναι η διάταξη που απειλεί με«φυλάκιση τριών μηνών έως τριών ετών και χρηματική ποινή 5.000-20.000 € όποιον προκαλεί, διεγείρει ή προτρέπει σε πράξεις ή ενέργειες που μπορούν να προκαλέσουν διακρίσεις και μίσος κατά προσώπου ή ομάδας προσώπων κτλ..;».

Κυριακή 3 Νοεμβρίου 2013

Η ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΥ ΑΝΤΙΣΤΕΚΕΤΑΙ: Περικλής Νεάρχου: Η κρίση στην Ευρωπαϊκή ιδέα


 Η κρίση στην Ευρωπαϊκή ιδέα

31/10/2013 - 16:54


...και η άνοδος της Ακροδεξιάς στην Ευρώπη...
Περικλής Νεάρχου: Η κρίση στην Ευρωπαϊκή ιδέα
Η σκιαμαχία με τις παλαιές, ιστορικές μορφές του φασισμού δεν πρέπει να συγκαλύπτει τις σύγχρονες μορφές ενός πιο ύπουλου και ανομολόγητου φασισμού, που απεργάζεται την υποδούλωση ενός λαού μέσα από εξοντωτικές πολιτικές λιτότητας και καταλύσεως της εθνικής του κυριαρχίας.



του Περικλή Νεάρχου
Πρέσβυς ε. τ.



Σε συζήτηση προσφάτως στο Ευρωκοινοβούλιο για την Ελληνική Προεδρία, στο α' εξάμηνο του 2014, προτάθηκε «ευγενικά» από ηγετικό στέλεχος του Ευρωκοινοβουλίου να παραιτηθεί η Ελλάδα από την Προεδρία της για να κάνει οικονομίες αλλά και λόγω της ανόδου της «Χρυσής Αυγής»! Με απλά λόγια, η Ελλαδα που κατεδαφίζεται κυριολεκτικά με τις πολιτικές των Μνημονίων, παρουσιάζεται επιπλέον ως χώρα που εγκυμονεί κινδύνους για την αναγέννηση του φασισμού στην Ευρώπη και απειλή για τη Δημοκρατία.
Οι κύριοι όμως του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου θα όφειλαν να γνωρίζουν ότι μέχρι το 2009, ημερομηνία ενάρξεως των πολιτικών του Μνημονίου, τα ποσοστά της «Χρυσής Αυγής» ήταν σχεδόν ανύπαρκτα στους πίνακες της στατιστικής. Συγκεκριμένα, στις τελευταίες εκλογές, πριν από το 2009, είχε λάβει 0,23% των ψήφων. Τι ήταν αυτό που εκτίναξε τα ποσοστά της «Χρυσής Αυγής»; Ήταν, κατά πρώτο λόγο, η συνεχώς επιδεινούμενη κατάσταση που δημιουργήθηκε με τη λαθρομετανάστευση και η εμμονή στην ίδια πολιτική ανοχής, που εκφράσθηκε με τον νέο νόμο Ραγκούση για την ιθαγένεια. Ήταν, κατά δεύτερο λόγο, οι πολιτικές των Μνημονίων και η ταύτιση των συστημικών κομμάτων της Δεξιάς και του ΠΑΣΟΚ με τον ακραίο νεοφιλελευθερισμό και τη λιτότητα των Μνημονίων. Ένα μέρος της αναπόφευκτης αντιδράσεως εκφράσθηκε προς τον αριστερό χώρο και φούσκωσε τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ, αναδεικνύοντάς τον από κόμμα του 4%-5% σε αξιωματική αντιπολίτευση και διεκδικητή της εξουσίας. Ένα άλλο μέρος εκφράσθηκε προς την κατεύθυνση μιας μετριοπαθούς αντιμνημονιακής Δεξιάς, που πήρε τη μορφή των «Ανεξαρτήτων Ελλήνων»,και ένα άλλο προς την κατεύθυνση της άκρας Δεξιάς, που κεφαλαιοποιήθηκε από τη «Χρυσή Αυγή».
Η τελευταία, υπό τις τραγικές συνθήκες που δημιούργησε η κρίση, γενίκευσε την αμφισβήτηση και την κριτική της προς τον επίσημο φορέα της συντηρητικής παρατάξεως, τη Νέα Δημοκρατία, για την όλη πολιτική της και την ταύτισή της με την ακραία νεοφιλελεύθερη Ευρωπαϊκή πολιτική, που εκφράζεται με την πολιτική των Μνημονίων. Η προκλητική πολιτική της τρόικας, που κλιμακώνεται συνεχώς με νέες απαιτήσεις κατεδαφίσεως της εθνικής οικονομίας, με άλλοθι τον «ελεύθερο ανταγωνισμό» και την «ανταγωνιστικότητα»,τροφοδοτεί τις πιο ακραίες και παρουσιαζόμενες ως «αντι-συστημικές» αντιδράσεις.
Πρόσφορο έδαφος παρέχει προς την κατεύθυνση αυτή η αλλαγή του παραδοσιακού κόμματος της συντηρητικής παρατάξεως, που προέκυψε από την εναρμόνισή του με τη γενικότερη νεοφιλελεύθερη πολιτική του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος και της Ευρωπαϊκής Ενώσεως. Το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας, όπως και του προκατόχου της, υπεστήριζε τη μεικτή οικονομία, την ιδέα της δημόσιας περιουσίας και τον ενεργό ρόλο του κράτους στην αναπτυξιακή πολιτική. Βεβαίως, κατά την περίοδο αυτή κυριαρχούσαν σ’ ολόκληρη την Ευρώπη οι Κεϋνσιανές πολιτικές και η πολιτική του ενεργού ρόλου του κράτους στην οικονομική ανάπτυξη και στην προώθηση της κοινωνικής ευημερίας.
Η μεγάλη αλλαγή στην πολιτική αυτή άρχισε στη δεκαετία του ’80, με την άνοδο της Μάργκαρετ Θάτσερ στη Μεγάλη Βρετανία και του Ρόναλντ Ρήγκαν στις ΗΠΑ. Η πολιτική τους προετοίμασε τη μεγάλη στροφή που ακολούθησε την πτώση της Σοβιετικής Ενώσεως το 1989 και την παράλληλη κυριαρχική άνοδο του χρηματιστικού καπιταλισμού των παγκοσμιοποιημένων αγορών του χρήματος.
Το παράδοξο είναι ότι η νέα αυτή μεγάλη νεοφιλελεύθερη στροφή, που έγινε υπό τις κραυγές της νίκης του συστήματος της αγοράς κατά του συστήματος της ελεγχόμενης οικονομίας του υπαρκτού σοσιαλισμού, συνετελέσθη στην Ευρώπη, με κύριους πρωταγωνιστές τα Σοσιαλιστικά και Σοσιαλδημοκρατικά Κόμματα, που ήταν τότε στην εξουσία. Πολύ χαρακτηριστική, από την άποψη αυτή και του πνεύματος του καιρού που επικρατούσε, είναι η περίπτωση του Γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος, που είχε ανέλθει θριαμβευτικά στην εξουσία τον Μάιο του 1981.
Το εκλογικό πρόγραμμα του Κόμματος προέβλεπε μεγάλες εθνικοποιήσεις, δημόσια έργα και έντονη αναπτυξιακή πολιτική, εμπνεόμενο από την εθνική πολιτική που είχε εφαρμόσει ο στρατηγός Ντε Γκωλ αμέσως μετά την απελευθέρωση της Γαλλίας από τη Γερμανική κατοχή. Σε δύο μόλις χρόνια, η πολιτική αυτή, υπό την πίεση των εσωτερικών και διεθνών δυνάμεων της αγοράς και με άλλοθι μια κοινή πολιτική για την οικοδόμηση της Ευρώπης, εγκατελείφθη. Πήρε τη θέση της, ως Ευρωπαϊκή πολιτική, η πολιτική της Συνθήκης του Μάαστριχτ.
Στην Ελλάδα, τη μεγάλη στροφή στην πολιτική του ΠΑΣΟΚ ανέλαβε το δίδυμο Κώστας Σημίτης και Γιώργος Παπανδρέου. Η νεοφιλελεύθερη στροφή στην οικονομία και η «προσαρμογή» στην Ευρωπαϊκή πολιτική συνδυάσθηκε και με πλήρη ανατροπή στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής και ευθυγράμμιση με τις ΗΠΑ, ανεξαρτήτως των διαφορών και αντιφάσεων που υπάρχουν μεταξύ Αμερικανικής πολιτικής και εθνικών συμφερόντων. Είναι η λογική που οδήγησε στο Κυπριακό, π.χ., στο Σχέδιο Ανάν και στην ουσιαστικά άνευ όρων υποστήριξη της Ευρωπαϊκής πορείας της Τουρκίας ως δήθεν συμφέρουσας στην Ελλάδα.


«Πολυπολιτισμική» κοινωνία
Το δίδυμο Κώστα Σημίτη και Γιώργου Παπανδρέου πρωτοστάτησε επίσης σε μια περίεργη επιχείρηση μεταλλάξεως του πληθυσμού της χώρας, με το ιδεολόγημα της μετατροπής της Ελλάδος σε «πολυπολιτισμική» κοινωνία! «Η Ελλάδα», άρχισε να διακηρύσσει ως πρωθυπουργός ο Κώστας Σημίτης από τα μέσα της δεκαετίας του ’90, «πρέπει να γίνει πολυπολιτισμική»!Από τότε άρχισε η εφαρμογή χαλαρών ελέγχων στα σύνορα, με τη θεωρία των λεγομένων «εύκαμπτων συνόρων» («softfrontiers»), η ανοχή μιας ανεξέλεγκτης λαθρομεταναστεύσεως και η παράλληλη προπαγάνδα για τον υποτιθέμενο ρατσισμό των Ελλήνων, η «πολυπολιτισμική» παιδεία, αντιτιθέμενη στην Ελληνική, που είναι στην ουσία της οικουμενική, και τα διάφορα ιδεολογήματα για την ιστορία, τη γλώσσα και την εθνική αποδόμηση, με πρόσχημα τον κοσμοπολιτισμό ενός διεθνούς νεοφιλελευθερισμού.
Πόσο αποδεκτές είναι οι πολιτικές αυτές από τον Ελληνικό λαό φαίνεται από την κατακρήμνιση του άλλοτε κραταιού ΠΑΣΟΚ στο επίπεδο ενός μικρού κόμματος, που είναι ακόμη πίσω και από τη «Χρυσή Αυγή». Οι αιτίες για την πτώση του δεν είναι μόνο αυτές. Υπάρχουν, δυστυχώς, και πολλές άλλες, που συνοψίζονται στα θλιβερά φαινόμενα της κομματοκρατίας και της διαφθοράς που χαρακτηρίζουν την άσκηση της εξουσίας κατά τις τελευταίες δεκαετίες.
Η άνοδος της Ακροδεξιάς δεν είναι μόνο Ελληνικό φαινόμενο. Το ακροδεξιό κόμμα της Λεπέν στη Γαλλία, όσο και αν θέλει, για προφανείς λόγους, να μην συγχέεται με τη «Χρυσή Αυγή» της Ελλάδος, έχει πολλές πιθανότητες να ’ρθει πρώτο κόμμα στις προσεχείς Ευρωεκλογές. Η Γαλλία δεν είναι οποιαδήποτε χώρα στην Ευρώπη. Ισχυρά ακροδεξιά κόμματα, με αντι-Ευρωπαϊκές θέσεις, υπάρχουν και στις πλούσιες χώρες του Ευρωπαϊκού Βορρά, την Ολλανδία, τη Φινλανδία και την Αυστρία. Ακόμη και εκτός της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, στην καθ’ όλα δημοκρατική και ευημερούσα Νορβηγία, είχαμε προσφάτως την έκπληξη της πρωτιάς στις εκλογές ενός σαφώς ακροδεξιού κόμματος, στο οποίο κάποτε υπήρξε μέλος ο δράστης της σφαγής στο νησί της Ουτόγια Μπρέιβικ.
Οι αφ’ υψηλού, επομένως, θεωρίες και λοιδορίες κατά της Ελλάδος από Ευρωπαίους εταίρους για τη «Χρυσή Αυγή» είναι προσχηματικές και απαράδεκτες. Η σκιαμαχία με τις παλαιές, ιστορικές μορφές του φασισμού δεν πρέπει να συγκαλύπτει τις σύγχρονες μορφές ενός πιο ύπουλου και ανομολόγητου φασισμού, που απεργάζεται την υποδούλωση ενός λαού μέσα από εξοντωτικές πολιτικές λιτότητας και καταλύσεως της εθνικής του κυριαρχίας.
Η Ευρώπη έχει ανάγκη να επαναφέρει στο κέντρο των συζητήσεών της την ιδέα της Ευρωπαϊκής ενοποιήσεως και να επανεξετάσει ριζικά την ακολουθούμενη πορεία. Οι προοπτικές για κάτι τέτοιο δεν είναι, δυστυχώς, ευοίωνες. Οι πιο ανταγωνιστικές και πλούσιες χώρες, με επικεφαλής τη Γερμανία, πιστεύουν ότι το πρόβλημα των χωρών του Νότου είναι δικό τους βασικά πρόβλημα. Προτείνουν γι’ αυτό ως μόνη λύση την τραπεζική και δημοσιονομική ενοποίηση, που θ’ αποτελέσει, υποτίθεται, ένα άλμα προς την πολιτική ενοποίηση και τη λεγόμενη οικονομική διακυβέρνηση της Ευρωζώνης.
Η δημοσιονομική αλληλεγγύη, που θα οικοδομηθεί με τους κανόνες που θα θέσουν οι ισχυρότεροι, δεν μπορεί να υποκαταστήσει την αλληλεγγύη που προκύπτει μέσα από την κοινή ανάπτυξη, τη σύγκλιση και τη συνοχή της Ευρωπαϊκής Ενώσεως. Το ζητούμενο είναι η κοινή ανάπτυξη και η αλληλεγγύη. Σε διαφορετική περίπτωση, θα γίνει αναπόφευκτη η στροφή προς τις εθνικές πολιτικές, γιατί θα θεωρηθούν ως οι μόνες δυνατές να παράσχουν προστασία στη δοκιμαζόμενη κοινωνία, να εφαρμόσουν μια εθνική αναπτυξιακή στρατηγική και να εγγυηθούν την εθνική κυριαρχία.
Το δυσάρεστο είναι ότι στη διαδικασία αυτή μπορεί να υπάρξουν ανεξέλεγκτες πολιτικές εξελίξεις και συγκρούσεις, με κινδύνους εσωτερικής αποσταθεροποιήσεως. Είναι το τελευταίο που χρειάζεται η χώρα και απαιτείται απ’ όλους πνεύμα ανοχής και σύνεση.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό ΕΠΙΚΑΙΡΑ (Τεύχος 206)