Κύριε Θεοδωράκη,
Πολλοί άνθρωποι προσπαθούν ν' αγωνιστούν για την πατρίδα μας και το λαό μας σήμερα, κι υπάρχουν ιδανικά που μας ενώνουν, όπως η ελευθερία, η δημοκρατία, η δικαιοσύνη, η αλήθεια. Όλα αυτά είναι πανανθρώπινες αξίες, αιώνια ιδανικά. Υπάρχουν και ιδανικά που μας χωρίζουν, όπως ιδεολογίες και προσωπικές πεποιθήσεις.
Ο λαός μας μοιάζει να ξυπνά από μια νάρκη, σα να του είχαν δώσει κάποιο είδος πνευματικού ναρκωτικού. Και του είχαν δώσει πράγματι ένα είδος ναρκωτικού. Όπως υπάρχει ο τεχνητός παράδεισος των ναρκωτικών, υπάρχει και ο τεχνητός παράδεισος της κατανάλωσης. Εθίστηκε στην επιδίωξη και κατανάλωση υλικών αγαθών και τελικά υποδουλώθηκε σ' έναν τρόπο ζωής ξένο προς τις αξίες του.
Τώρα, στους περισσότερους Έλληνες αυτό που συμβαίνει, δεν είναι η συνειδητοποίηση του τρόπου, που δολίως επιτεύχθηκε αυτή η πνευματική υποδούλωση, που προηγήθηκε της οικονομικής, αλλά ένα είδος συνδρόμου στέρησης. Είναι πολύ πικρή αυτή η αλήθεια, αλλά η αλήθεια είναι το μόνο ασφαλές ξεκίνημα για έναν αγώνα απελευθέρωσης (απεξάρτησης), που μπορεί να είναι μακροχρόνιος.
Ο καπιταλισμός στηρίζεται στους καπιταλιστές, σ' αυτούς που αγωνίζονται για τη συγκέντρωση κεφαλαίου, και για λίγο όλοι οι Έλληνες έγιναν καπιταλιστές, ακόμα και οι αριστεροί, με την έννοια, ότι όλοι προσπάθησαν να έχουν ένα κάποιο κεφάλαιο, που να τους επιτρέπει να αγοράζουν και ν' απολαμβάνουν καταναλωτικά αγαθά. Σ' ένα βαθμό είμαστε όλοι εξαρτημένοι. Κάποιοι δεν θέλουν καν την απεξάρτηση κι αγωνιούν να έρθει η επόμενη δόση, καταλαβαίνετε τι εννοώ. Το ΔΝΤ έχει αναλάβει το ρόλο μεγαλέμπορου του παγκόσμιου ναρκωτικού.
Πιστεύω ότι οι σπίθες μπορούν να προσφέρουν πολλά στον πνευματικό τομέα, στη συνειδητοποίηση των πολλών μορφών υποδούλωσης, που υπάρχουν στη σημερινή καταναλωτική κοινωνία. Αν δεν αλλάξουμε μέσα μας, είναι σχεδόν αδύνατο να αλλάξουμε το ρου της ιστορίας προς την κατεύθυνση της δημιουργίας μιας παγκόσμιας αυτοκρατορίας, που δε θα έχει συνειδητοποιημένους πολίτες, αλλά σκλάβους. Από τη συνειδητοποίηση ξεκινώντας, θα βρούμε τρόπους αντίστασης, κι ο καθένας θα συνεισφέρει, όπου και όπως μπορεί.
Πιστεύω κύριε Θεοδωράκη, πως ακόμα και στην ηλικία σας μπορείτε να προσφέρετε πολλά με τη μουσική, γιατί η μουσική και τα τραγούδια μιλάνε στην καρδιά μ' έναν τρόπο που ο πεζός λόγος δε μπορεί να το κάνει. Οι αγρότες εδώ στο χωριό μου ασχολούνται με τις καλλιέργειες, όσο στέκονται στα πόδια τους, πολλές φορές και μετά τα ενενήντα, οπότε κι εσείς σίγουρα μπορείτε να συνεχίσετε την πνευματική καλλιέργεια του λαού μας.
Ποιος δε θυμάται το “δρόμο” του Μάνου Λοΐζου, που μεγάλωσε γενιές και γενιές. Λέει κάπου:
Κι ύστερα κύλισε ο καιρός κι η ιστορία
πέρασε εύκολα απ' τη μνήμη στην καρδιά.
Ο τοίχος έλεγε μοναδική ευκαιρία
εντός πωλούνται πάσης φύσεως υλικά.
Τώρα που πρέπει να ανασύρουμε την ελευθερία από την καρδιά πίσω στη μνήμη, χρειαζόμαστε τραγούδια, που να μιλήσουν ξανά στην καρδιά. Ξέρω ότι με τον ίδιο τρόπο που τα παιδιά μας έχουν εθιστεί στο γρήγορο φαγητό των φαστφουντάδικων, έχουν εθιστεί και σε τραγούδια, ανάλογης ποιότητας.
Όμως πρέπει να έχουν την ευκαιρία ν' ακούσουν νέα, άλλου είδους τραγούδια. Τραγούδια που να θυμίζουν το κυριακάτικο φαγητό με την οικογένεια και τους φίλους ή ακόμα το δεκατιανό, που μοιραζόμαστε με τους συναδέρφους στη δουλειά, τραγούδια δηλαδή που να τρέφουν και την ψυχή. Τραγούδια που να μπορούμε να τα μοιραστούμε, να τα τραγουδήσουμε όλοι μαζί.
Ο αγώνας λοιπόν για ελευθερία θα πρέπει να είναι πολύπλευρος και ν' αγγίζει κάθε πτυχή της ζωής. Αν δεν τον ξεκινήσουμε αυτόν τον αγώνα εμείς οι Έλληνες, που έχουμε στο συλλογικό υποσυνείδητο τόσες μνήμες αγώνων για ελευθερία, ποιος άλλος λαός μπορεί να τον ξεκινήσει;
Σας στέλνω στίχους πάνω στην αγαπημένη μουσική του “Δρόμου”. Δεν είναι σπουδαίοι έτσι τους έγραψα για να παρηγορηθώ μόνη μου για όσα έζησα στο Σύνταγμα. Ίσως οι νέοι των Σπιθών να μπορούν να γράψουν πολύ καλύτερους, που να εκφράζουν τη νέα γενιά. Η μουσική ενώνει και τη χρειαζόμαστε την ενότητα.
ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ
Στο Σύνταγμα σκοτώσαν τη δημοκρατία,
την εκτελέσαν με αέρια χημικά.
Έτσι ψηφίσαν μεσοπρόθεσμη δουλεία,
κι απεμπολήσαν τα αρχαία ιδανικά.
Εμπρός παιδιά μας περιμένουν στην πλατεία,
εκεί χτυπάει της Ελλάδας η καρδιά.
Ούτε τα δακρυγόνα, ούτε και η βία
αποθαρρύνουν το λαό που αγρυπνά.
Τιμή σ' εκείνους που φυλάνε Θερμοπύλες,
τιμή στους λίγους που ξυπνάνε στους πολλούς
μνήμες αθάνατες, χαρούμενες ελπίδες
σ' αυτούς τους μίζερους και σκοτεινούς καιρούς.
Ευθυμία Καλογερά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου